U ktheva në shtëpi, një natë dhe, ndërkohë që gruaja ime, Ami, shërbente darkën, ia mbajta dorën dhe i thashë, “Dua divorcin!”
Ajo nuk m’u duk se e mërziten fjalët e mia.
Në vend të kësaj, ajo me butësi më pyeti, “Pse?”
E shmanga pyetjen, dhe kjo e shqetësoi atë.
Pra, pranova se kisha një lidhje me një grua të quajtur Xhejn në punë dhe se nuk isha më në dashuri me gruan time.
Ditën tjetër, me një ndjenjë të thellë të fajit, hartova një marrëveshje divorci duke deklaruar se ajo mund të mbajë shtëpinë, makinën dhe 30% të kompanisë sime.
Ajo e shqyrtoi atë dhe e bëri copa-copa.
Gruaja që kishte kaluar dhjetë vjet të jetës së saj me mua, ishte bërë një e huaj. Më erdhi keq për kohën e humbur, sakrificat dhe energjinë e saj të humbur, por nuk mund ta ktheja mbrapsht atë që kisha bërë.
Ajo shpërtheu me zë të lartë para meje, “ Ne iu betuam njëri-tjetrit.”
Asaj iu thye zemra, kjo ishte ajo që prisja të shihja, dhe ideja e divorcit ndihej më e reale tani.
Erdha në shtëpi shumë vonë të nesërmen, kisha kaluar pak kohë me Xhejnin.
Hapa derën për të gjetur Amin që po shkruante diçka në tavolinë. Ajo paraqiti kushtet e divorcit të saj; ajo nuk donte asgjë nga unë, por kërkoi që për 30 ditët e ardhshme ne të dy të jetonim një jetë sa më normale të jetë e mundur.
Arsyet e saj ishin të thjeshta; djali ynë kishte provimet e tij këtë muaj, dhe ajo nuk donte ta trazonte atë me një martesë të thyer, dhe biseda toksike në shtëpi.
Ajo gjithashtu më kërkoi që të ecnim përkrah ashtu si në ditën tonë të dasmës, dhe kërkoi që ta çoja te dhoma e gjumit tonë në derën e përparme çdo mëngjes përgjatë muajit.
Mendova se ajo po bëhej e çmendur, por për t’i bërë ditët tona të fundit së bashku të përballueshme, pranova kërkesën e saj të çuditshme.
Ne ishim të dy shumë të ngathët në lidhje me këtë, kur dolëm jashtë në ditën e parë, por djali ynë me gëzim duartrokiste duart e tij prapa nesh, duke kënduar, “Babi mban mamin në krahët e tij!”
Fjalët e tij shkaktuan një ndjenjë dhimbjeje në mua.
E çova nga dhoma gjumi në dhomën e ndenjes, dhe pastaj tek dera. Ajo i mbylli sytë dhe tha me butësi: “Mos i trego djalit tonë për divorcin.”
E firmosa dhe unë dhe e vendosa në një vend që nuk e kapte dot djali.
Ne nuk ishim edhe aq të ngathët në ditën e dytë.
Ajo u përkul mbi gjoksin tim dhe unë mund të nuhasja aromën e këmishës së saj. Kuptova se nuk e kisha shikuar me të vërtetë këtë grua për një kohë të gjatë. Ajo nuk ishte më e re. Kishte rrudha të bukura në fytyrën e saj dhe flokët e saj ishin të hijshme! Martesa jonë i kishte kushtuar asaj.
Për një minutë, pyeta veten se çfarë kisha bërë për të.
Ditën e katërt, kur e ngrita, ndjeva një ndjesi të kthimit të intimitetit.
Kjo ishte gruaja që më dha dhjetë vjet jetë.
Ditën e pestë dhe të gjashtë, kuptova se ndjenja jonë e intimitetit po rritej përsëri. U bë më e lehtë për ta mbajtur atë si muaji i rrëshqitur, dhe papritmas e kuptova se ajo po bëhej shumë e hollë.
Një mëngjes më gërryente ajo ndjesia sesi ajo po mundte të varroste kaq shumë dhimbje dhe hidhërim në zemrën e saj, dhe pa menduar me të vërtetë për këtë, e zgjata dorën dhe i preka kokën.
Djali ynë erdhi në atë moment dhe tha, “Babi, është koha për të marrë nënën!”
Për të, duke parë babanë e tij që mbante nënën e tij, ishte bërë pjesë thelbësore e çdo mëngjesi. Gruaja ime i tregoi djalit tonë të afrohej dhe e përqafoi fort.
E ktheva fytyrën time sepse kisha frikë se mund të filloja të ndryshoja mendjen. E mbajta në krahët e mi, dhe dorën e saj natyrisht e mbështjellë rreth qafës sime.
Ditën e fundit, kur e mbajta në krahët e mi, vështirë se mund të lëvizja një hap. E dija se çfarë duhej të bëja.
Shkova në shtëpinë e Xhejnit, u ngjita lart dhe i thashë, “Më vjen keq, Xhejn, por nuk dua të ndahem me gruan time”.
Gjithçka u bë shumë e qartë për mua.
E kisha mbajtur gruan time në shtëpinë tonë në ditën e dasmës, dhe unë do ta mbaj “derisa vdekja të na ndajë”.
U ktheva në shtëpi, me lule në duart e mia dhe një buzëqeshje të madhe në fytyrën time.
Por gruaja ime ishte në reanimacionin e spitalit. Mjekët më thanë se ajo kishte qenë duke luftuar me kancerin për disa muaj, dhe se duhet të mblidhja forcat, ajo nuk mund të vazhdonte të ishte pjesë e jetës sonë.
Gjithë këto muaj ajo e kishte ndrydhur vuajtjen, por unë isha shumë i zënë me Xhejnin për ta vënë re.
Ajo e dinte se ajo do të vdiste së shpejti, prandaj kërkesa e saj përfundimtare ishte aq e rëndësishme për të.
Ajo donte që djali ynë të shihte se isha një burrë i dashur dhe se ishim bashkë derisa “vdekja të na ndante”.
Martesa është e shenjtë. Ka të bëjë me gjetjen e shokut/shoqes tuaj të jetës dhe të duheni pa kushte deri në frymën tuaj të fundit.
