Kur shkova në kolegj, nëna ime gjithmonë më telefonte dhe më pyeste si isha…
Sa më shumë që thirrte në telefon, aq më e paduruar fillova të bëhesha. Fillova të ndjeja se ishte e bezdisshme të flisja me të kaq shpesh.
Pas njëfarë kohe, unë ndalova së ngrituri telefonin sepse gjithmonë ishte e njëjta bisedë pa pushim.
Më jepej të kujdesesha për shoqërinë time më shumë.
Në fund të fundit, të shkuarit në kolegj ishte të largohesha nga shtëpia dhe prindërit e mi.
Unë mund të jem e lirë dhe t’i bëj gjërat që dëshiroja të bëja.
Erdhi pushimi i dimrit dhe unë u ktheva në shtëpi ashtu si të gjithë të tjerët. Kur arrita në shtëpi në muzg, isha e befasuar kur pashë se nuk ishte askush në shtëpi.
Telefonova babanë për të marrë vesh se ku ishin.
Ai më tha se ishte në spital me nënën. Mora një taksi dhe nxitova për në spital. Kur mbërrita, pashë nënën time të shtrirë në shtrat. Asaj i kishin rënë flokët dhe kishte humbur shumë peshë.
Babai im shpjegoi se nëna u diagnostikua me kancer një muaj pasi u largova për në kolegj.
Por ajo kurrë nuk kishte planifikuar të na e tregonte këtë, sepse ajo nuk donte që ne të shqetësoheshim.
Ajo donte që unë të përqëndrohesha në shkollë dhe të mos shpërqendrohesha nga sëmundja e saj.
Ajo e bëri babanë t’ia premtonte që ai të mos tregonte.
Unë fillova të qaja dhe u ndjeva sikur isha vajza më e keqe në botë. Nëna ime gjithmonë më telefononte për të pyetur nëse kisha nevojë për ndonjë gjë por e pashë atë si të bezdisshme dhe nuk pranova t’i merrja thirrjet e saj.
Ishte atëherë kur kuptova se sa gabim kisha qenë dhe se sa e rëndësishme për mua ishte familja.
Të nesërmen në mëngjes, unë i kërkova falje asaj që isha një vajzë e keqe. Ajo më mbajti dorën dhe më tha se ajo më donte dhe ishte e lumtur që isha kthyer në shtëpi.
I thashë asaj se dëshiroja të merrja ca kohë nga shkolla për të qënë me të, por ajo nuk ma lejoi. Ajo tha se duhet të punoja shumë në kolegj dhe për sa kohë që ajo mund të dëgjonte zërin tim në telefon, mjaftonte.
Kur përfundoi pushimi i dimrit, u ktheva në kolegj.
Dhe kam biseduar me nënën time në telefon çdo ditë. I thashë asaj të mos shqetësohej për mua dhe e inkurajoja që të vazhdonte të luftonte.
Disa muaj më vonë, shëndeti i nënës sime u përmirësua.
Për ata që mendojnë se jeni shumë të zënë dhe nuk keni kohë për t’u kujdesur për prindërit tuaj, mos harroni se ata nuk do të jenë këtu përgjithmonë.
Kaloni sa më shumë kohë që mundeni me prindërit para se të jetë tepër vonë.
