Në përgjithësi, burrat i trajtojnë mirë gratë. Ata kujdesen mirë dhe i mbrojnë gratë e tyre. Kur njerëzit janë në shtëpi, shumica do ti ndihmojnë me punët shtëpiake,pazaret ushqimore, gatim, lavanderi, larjen e enëve etj. dhe ata mund ta bëjnë atë mirë dhe shpejtë.
Ajo ishte e bukur dhe simpatike. Lumturia shkruhej në të gjithë fytyrën e saj. Ajo gjithashtu kishte një personalitet të ngrohtë dhe optimist si dielli. Ajo kishte menduar se do të jetonte gjithmonë e lumtur me burrin e saj. Ajo do të ishte e dashura e tij dhe ai do ta mbronte atë përgjithmonë.
Megjithatë, jeta eshte e paparashikueshme. Një ditë, ajo u ul para kompjuterit të saj dhe punoi deri në mbrëmje. Kur ajo u ngrit nga shtrati i saj të nesërmen në mëngjes, u ndje e trullosur sikur bota po rrotullohej rreth saj. Papritur, ajo u perhumb. Kur ajo u zgjua, ajo tashmë ishte e shtrirë në një shtrat spitalor. Burri i saj ishte në anën e saj dhe ajo mund të shihte sytë e tij ishin të kuq e me lot. Lotët i rrokullisnin fytyrën e saj në mënyrë të pakontrolluar, ndërsa duart e saj u zgjatën për të prekur fytyrën e tij.
Ajo ndjehet e mpirë. Ajo nuk mund të lëvizte dorën e saj të djathtë. Ajri që sapo kishte thithur ishte bllokuar në fyt. Sytë e saj dukeshin të shqetësuar, pasi ajo ishte e mbingarkuar me ankth dhe dyshime. Ajo u përpoq të lëvizte këmbën e saj të djathte, por ndjeu të njëjten mpirje si në dorën e saj të djathtë. Ajo e kuptoi se gjysma e djathtë e trupit të saj ishte e paralizuar. Ajo kishte punuar shume jashtë orarit dhe qendronte e ulur ne tavolinën e lidhur për periudha të gjata kohore. Ajo pësoi një hemorragji të trurit. Ne mund të mendojmë se kjo është një sëmundje e lidhur me moshën që do të ndodhë vetëm tek njerëzit e moshuar, por ajo sapo kishte kaluar 39 vjeç. Ajo ishte tërësisht jashtë kontrollit, afër histerisë dhe nuk mundi të ndalonte lotet. Ajo nuk e dinte se çfarë duhet të bënte. Ajo nuk do të jetë në gjendje të punojë, të kujdeset për familjen e saj, të luajë me vajzën e saj të bukur në park, ose të mbajë duart e burrit të saj dhe të marrë një shëtitje me të përsëri.
Ajo nuk mund të imagjinonte se sa kohë do të qëndronte e shtruar. 10 vite? 20 vjet? Ishte e padurueshme kur mendonte për të. Ajo ndjeu se e gjithë lumturia e saj ishte zhdukur në ajër.
Spitali e vuri nën rehabilitim. Ditët kaluan. Ajo tregoi shenja të rimëkëmbjes dhe arriti të rifitoje kontrollin e dorës dhe këmbës. Por gjendja e saj nuk arriti të përmirësohej më tej. Ai i masazhonte dorën dhe këmbën çdo ditë pa pushim, por pa dobi.
Ajo nuk mund të vishej dot vete. Ajo nuk mund të ushqehej dot. Ajo nuk mund të lante duart e saj vete. Pa ndihmën e të tjerëve, ajo ishte thjesht e paaftë për asgjë. Ajo ra në depresion, pasi ajo ishte thellësisht e shqetësuar që nuk mund të bëhej si me pare dhe se gjendja e saj ekzistuese ishte më e mira që ajo mund të arrinte.
Në të njëjtën kohë, gjithashtu ndjeu se burri i saj kishte ndryshuar. Me pare, kur ajo ndihej e etur, ai sillte ujë për të; kur ajo ndihej e uritur, ajo vetëm duhej t’i jepte atij një sinjal sy dhe ai do t’i sillte ushqim asaj; kur ajo duhej të shkonte në tualet, ai do ta mbante atë. Por tani, kur ai ishte në spital, ai thjesht ulej në shtrat dhe lexonte librat ose bisedonte me pacientët e tjerë ose familjet e tyre në korridor; dhe vetëm kontrollonte atë herë pas here.
Këtë herë, ai u bë edhe më keq. Nje dite ishte ora shtatë e mbremjes, por ai nuk kishte ardhur ende në spital te sillte ushqimin e saj. Ajo ishte e uritur. Në tryezën e krevatit kishte disa ushqime të sjella nga kolegët e saj kur e vizitonin. Ajo u përpoq për të marrë ushqim me duart e saj, por dështoi.
Në mendje i erdhi një pyetje: «A do të qëndrojë bashkëshorti i saj me të? Unë jam gjysem e paralizuar, a do të më doje akoma? Ai është 42 vjeç, një burrë në moshe te re, a do të humbë më shumë nga koha më e mirë e jetës së tij,per një grua të paralizuar si unë? ”
Më në fund erdhi i shoqi. Ai solli një tas të madh me supe te gatuar të freskët me mish. Ajo hodhi dorën e saj në ajër me force dhe e goditi tasin e nxehtë të supës në dysheme. Supa u derdh mbi të. Por ai nuk u përpoq ta qetësonte. Në vend të kësaj, tha , “Varet nga ty nëse dëshironi të hash ose jo!”
Pas pak, ajo donte të shkonte në tualet. Ajo ishte e mërzitur, kështu që nuk u shqetësua për të kërkuar ndihmën e tij. Në vend të kësaj, ajo u përpoq të dilte nga shtrati vetë. Me dorën e saj të majtë, ajo vuri këmbën e djathtë në dysheme dhe më pas u përpoq që të ngrihej, por dështoi. Ai i dha një shikim të zhdrejtë dhe pa që ajo po përpiqej të dilte nga shtrati, por ai pretendonte sikur ai nuk e shihte dhe vetëm vazhdonte te shikonte telefonin e tij celular. Ajo ndjeu se nuk e donte më. Ajo e shtyu dorën kundër tavolinës me të gjitha forcat e saj dhe arriti të ngrihej më në fund, pavarësisht nga tronditjet. Ai erdhi shpejt në ndihmë të saj.
Ajo e shtyu atë duke mbajtur mbi shkopin qe i ofroi ai në këmbë. Ajo ndjeu se pjesa e pajetë e drurit ishte gjithçka që mund të mbështetej prej tani e tutje. Në pasqyrën e banjos, ajo pa fytyrën e saj të lodhur, e cila ishte shumë larg nga bukuria e saj e meparshme.
Qëndrimi i burrit të saj ndaj saj u bë më i keq. Kur e ndihmoi të shkonte në korridor, ai filloi te bërtiste: “Merr xhaketen tende! Nuk mund të ecësh më shpejt? Duhet te ecni vete, mos më mbani!Nxito, unë nuk jam duke shkuar për të larë të brendshme tuaj … “Ishin shumë njerëz në korridor; fjalët e tij lënduan vetëvlerësimin e saj, kështu që ajo e mbajti kokën poshtë, ndërsa ajo i shtyu këmbët përpara robotikisht, pa shqiptuar asnjë fjalë të vetme. Askush nuk i kishte folur ndonjëherë asaj si ai. Ai kishte ndryshuar. Përpara, ai gjithmonë i fliste asaj me një zë të ngrohtë dhe të dashur.
Një ditë të gjitha fjalët e tij të ëmbla, premtimet e tij të dashurisë, premtimi i tyre që gjithmonë te kishin njëri-tjetrin derisa vdekja ti ndante … këto nuk do të thoshin me asgjë për të. Ishte gjithnjë e më e qartë se burri i saj nuk e donte më. Ajo ndjeu se e kishte humbur.
Ajo mund të duket e brishtë, por ajo ishte e fortë brenda. Ajo e rifitoi motivimin e saj. Kur ai nuk e sillte ushqimin në kohë, ajo do të hante atë që kishte mbetur. Kur ai nuk e ndihmoi atë të vishej, ajo do të vishej vete edhe pse do t’i duheshin orë për ta bërë atë. Kur ai nuk e nxirte jashtë për një shëtitje, ajo do të shkonte vetë me shkopin e saj të ecjes. Pas shumë lotësh, ajo tregoi përsëri shenja të forta përmirësimi.
Ajo nuk ishte më pasive në rehabilitimin e saj; ajo ishte bërë proaktive. Ajo e ktheu vetëvlerësimin e saj të plagosur në burimin e motivimit të saj. Shërimi i saj përparoi me shpejtësi. Duart dhe këmbët e saj kishin fituar më shumë forcë. Koha fluturoi dhe gradualisht u mesua me ftohtësinë e burrit të saj. Ajo krijoi motivimin dhe elasticitetin e saj për të rimarrë veten shpejt. Ajo shikoi përpara deri ne ditën kur doli nga spitali.
Mjeku nuk mund të besonte në shërimin e shpejtë të saj. Përveçse ende ndihet e mpirë pak në këmbën e djathtë, ajo mund të lëvizë si një person normal. Mjeku tha se shërimi i saj ishte një mrekulli. Pas dëgjimit të asaj që tha doktori, ajo bertiti dhe shpertheu ne lot gëzimi, por ajo gjithashtu u ndje i trishtuar në të njëjtën kohë.
Burri i saj erdhi për ta derguar ne shtëpinë e saj nga spitali. Gjatë gjithë udhëtimit në makinë, të dy mbetën të heshtur. Në spital, nuk e lejoi që ta ndihmonte të hynte në makinë. Së shpejti, ata po arrinin në shtëpinë e tyre. Ajo nuk mund ta fshehte eksitimin e saj, por ajo pyeste veten nëse ajo mund ta quante akoma shtëpinë e saj. Teksa hapi derën e shtëpisë, ajo e shikoi atë dhe vuri re se kishte më shumë flokë gri se më parë. “A do të më kërkojë për një divorc?”, Mendoi në heshtje në zemrën e saj. Ajo mbylli sytë, mori frymë thellë, dhe u përpoq për të ndalur lotët e saj.
“E dashur, tani mund të hapësh sytë”, tha ai. Ajo hapi sytë me hezitim. Ajo u habit nga ajo që pa: shtëpia ishte e mbuluar me petale me trëndafila. Ushqimi ishte shërbyer tashmë në tavolinë dhe të gjitha ishin enët e saj të preferuara. Megjithatë, ajo ende nuk mund ta ndihmonte të mendonte negativisht, “Pra, a është kjo darkë jonë e fundit së bashku?”
Ai e shikoi atë thellë ndërsa lotët u përhapën në sytë e tij. “Mos u bëj budallaqe. A nuk e di se unë kam qenë duke pritur për këtë ditë per një kohë të gjatë? A nuk e kupton sa e vështirë ka qenë për mua? A nuk e di se më lëndon aq sa ty kur te bërtas? Por në qoftë se unë nuk e bëja këtë, gjithmonë do të mbështeteshe te unë dhe nuk do të ishw kurrë në gjendje të ngriheshe përsëri “.
Në vitin e ardhshëm, ajo ishte shëruar plotësisht dhe filloi të punonte përsëri. Ajo mund të duket pak më e vjetër se perpara se te semurej, por ajo ende është si dielli ,e ngrohtë dhe optimiste. Burri i saj i ka mësuar asaj një mësim të vlefshëm: “Mos dyshoni në dashurinë tuaj të vërtetë, ndonjëherë duhet të jesh mizor për të qenë i sjellshëm”.
/©gatuajshendetshem.com
përktheu j.memeli/
