Deshmia/ U shpëtua ditën e katërt, i mbijetuari tregon cfarë bëri 3 dite nën rrenoja: Më duhej të pija urinën time dhe..

6331
0

Marut Babaoğlu, 26 vjeç, mekanik makinash

“Isha zgjuar kur ndodhi tërmeti, zbrita me vrap nga shkallët e ndërtesës – isha në katin e pestë, janë gjithsej tetë kate. Arrita mes katit të dytë dhe të tretë, më pas ndërtesa u shemb dhe mbeta nën rrënoja në shkallët. Isha në një hapësirë mjaft të madhe sa të mund të kthehesha dhe të lëvizja pak, por dora më kishte ngecur. Ishte errësirë.

Kur ndodhën pasgoditjet, kjo bëri që shkallët të lëviznin pak dhe unë lirova dorën. Unë thjesht flija, zgjohesha, flija, kjo është e gjitha. Koka ime ishte më e ulët se këmbët e mia, isha me kokë poshtë shkallëve dhe këmbët m’u mpiheshin sepse i gjithë gjaku më shkoi në kokë.

Pas më shumë se tre ditësh, më duhej të pija urinën time. Më erdhi aq etje sa u urinova në një këpucë dhe piva nga ajo. Pas pak, trupi im pushoi së pranuari urinën, më bëri të vjella.

Përfundimisht, dëgjova makinat e ndërtimit, por nuk mund të dëgjoja zërat e njerëzve për një kohë.

Dëgjova makineritë, zhurma bëhej më e fortë pak nga pak dhe më mbante të vazhdoja. Jeta ime shkoi para meje si një film. Mendova për të gjitha.

Kur dëgjova zëra, fillova të fishkëllej. U deshën 12 orë [nga ai që i dëgjoi] që ata të më përgjigjeshin.

Nga maja e ndërtesës së shembur, ata bënë një tunel që të më arrinin dhe të më nxirrnin jashtë transmeton shqiptari.net.

Ndërsa po bënin tunelin, ata bënë një vijë dhe ulën disa ilaçe. U ndjeva më i rëndë, kështu që nuk mbaj mend shumë pas kësaj. Kërkova salgam [lëng karrote të thartë vjollcë, i njohur në rajon] dhe ujë, por më dhanë një tjeter.

Zjarrfikësit nga Balikesir [një qytet në Turqinë veriore] më shpëtuan. Më zbuluan ditën dhe punuan për të më shpëtuar për nëntë orë, dhe kur u shpëtova ishte natë. Unë u shpëtova në ditën e katërt.

Isha në terapi intensive kur hapa sytë. Të gjithë që punonin atje u emocionuan shumë kur hapa sytë. Isha në shok, por njerëzit brohoritnin.

M’u desh të bëja një operacion në dorë dhe bërryli im u lëndua, por nuk kam asnjë kockë të thyer. Kur dora ime mbërtheu, gjaku nuk më arriti në gishta, kështu që lëvizja ime është e kufizuar, por po përmirësohet. Mund të më duhet fizioterapi, do të shohim.

Por pasi u shpëtova, më thanë se nëna, babai dhe vëllai im kishin vdekur në rrënojat.

Në Islam, ata konsiderohen dëshmorë – kështu që më jep pak ngushëllim se ata do të shkojnë në parajsë.

Në thelb, unë jam mirë. E vetmja gjë është se nuk mendoj se mund të jetoj përsëri në një ndërtesë [të ngjashme].

Nuk ka nevojë për mbështetje psikologjike. Erdhën disa djem dhe ofruan mbështetje psikologjike dy ditë me radhë, por unë nuk doja të flisja.

Tani, nuk kam ndonjë [plan të caktuar] por dua të shkoj në Balikesir. Ekipi i shpëtimit më ftoi të vij atje dhe të punoja me ta. Kështu që po mendoj të krijoj një jetë të re në Balikesir.

[Pas kësaj përvoje] unë jam më afër Zotit, gjërat materiale nuk kanë rëndësi dhe njerëzit janë më të rëndësishëm për mua tani. E kuptoj që vdekja është aq afër, aq afër sa hunda jote. Mund të ndodhë në çdo kohë./pektheu Shqiptari.net/