Ja çfarë thotë Blendi Fefziu në një postim për 20 vjeçarin që iu pre jeta në mes në ditën e parë të punës.
Myzerim Zeneli duhet te kete qene i gezuar dje, ne diten e tij te pare te punes. Punes qe i siguronte jetesen per vete dhe nje ndihme per nenen ne gjendje tejet te veshtire. E gezuar duhet te kete qene edhe nena e tij, qe e rriti jetim dhe qe besoi se tashme djali do t’i dilte krah. Asnje nga te dy s’mund ta dinte qe kjo do te ishte jo vetem dita e fundit e punes, por edhe e jetes e tij. Jetes kaq te re dhe fare te pafajshme.
Ai nuk coi dot as rrogen e pare ne shtepi, ndersa ne xhep ju gjeten vetem 30 leke. Nuk ndihmoi dot as nenen qe sot po kerkon neper te aferm dhe komshinj leket e arkivolit me te cilin do te coje te birin ne v ar r. Do ta coje me pishmanin e cdo prindi qe nuk i siguroi dot djalit thuajse asgje ne jete.
Myzerim Zenelin se therriste askush ne emer, thoshte sot nje lajm. I therrisnin “Jetimi”, sipas nje mendesie neveritese te shoqerise shqiptare. Por sot, me siguri, kushdo qe e ka lexuar emrin e tij, do ta kete shume te veshtire ta harroje.
Myzerimi ishte nje nga mijera e mijera te rinjte e Shqiperise qe aspironte nje jete normale. Ishte nje prej atyre qe punojne nga mengjesi ne darke, qe sakrifikojne, qe japin gjithcka dhe paguhen aq pak. Ishte nje prej te rinjve qe me punen e tyre mbajne mbi supe kete vend. Qe vuajne padrejtesi dhe qe s’dine ku di de no ncojne ato.
Myzerimi pati vetem nje “me kat” ne jete. Besoi,se do cante ne jete me pune te ndershme dhe me perkushtim.
