Disa nga vendet më të thata dhe më të nxehta në Tokë kanë qenë dikur qendra të gjelbërta të biodiversitetit. Shkretëtira Rub’ al-Khali është shembulli i përsosur i kësaj. Rub’ al-Khali merr mesatarisht vetëm 3 centimetra reshje çdo vit. Por një dokument i ri sugjeron se rajoni kishte shumë më shumë se 3 centimetra ujë, në vend të një shkretëtirë, ishte një liqen. Studiuesit vlerësojnë se liqeni dikur arrinte deri në 42 metra thellësinë më të thellë dhe ishte rreth 1,100 m². Kjo është gati dyfishi i sipërfaqes së liqenit të Gjenevës moderne në Zvicër (580 m²).
Sipas njoftimit, liqeni i lashtë ka të ngjarë të ketë arritur madhësinë e tij më të madhe rreth 8,000 vjet më parë gjatë një kohe reshjesh të dendura të njohura si periudha e “Arabisë së Gjelbër”. Studiuesit besojnë se, në një moment, reshjet ekstreme shkaktuan tejmbushjen e liqenit, duke gdhendur një luginë 150 kilometra të gjatë në Tokë. Shkencëtarët studiuan sedimentet dhe format e tokës në rajon për të përcaktuar se nga vinin këto përmbytje. Ata arritën në përfundimin se periudhat e lagështa që kontribuan në mbushjen e liqenit të lashtë ka të ngjarë të vinin nga zgjerimet në veri të musoneve afrikane dhe indiane.
Kur liqeni arriti madhësinë e tij kulmore, nuk ishte thjesht një pamje e bukur, ai mund të ketë qenë një pjesë thelbësore e aktivitetit njerëzor në rajon. “Formimi i peizazheve të liqeneve dhe lumenjve, së bashku me kullotat dhe savanat, do të kishte lehtësuar zgjerimin e grupeve të gjuetisë, grumbullimit dhe baritoreve në atë që tani është një shkretëtirë e thatë dhe djerrë,”-tha Michael Petraglia, një studiues në studim, në deklaratën për shtyp. “Kjo konfirmohet nga provat e bollshme arkeologjike dhe emoreologjike të gjetura në sistemet e saj të lumenjve dhe empirikëve. Megjithëse kushtet gjatë periudhës së Arabisë së Gjelbër ishin të begata, rajoni përfundimisht përjetoi një rënie të mprehtë të reshjeve, duke detyruar popullsinë të migronte.