Një lajm i çuditshëm vjen nga Japonia e largët, ku një person i cili jetonte vetëm në një ishull për 3 dekada nuk është lejuar më nga autoritet.
Masafumi Nagasaki ishte i vetmi banor i ishullit Sotobanari, por u detyrua të kthehej në Japoni pasi u gjend i sëmurë nga policia.
Ai jetoi në vetmi që nga viti 1989 dhe u bë i njohur si “I vetmuari lakuriq”, pasi u zbulua nga një udhëtar i cili shkruan për personat të cilët janë izoluar në ishull pas ndonjë përmbytjeje të anijeve.
Alvaro Cerezo tha se Nagasaki u dëbua pasi dikush e gjeti atë në ishull të sëmurë.
Policia u thirr dhe Nagasaki u dërgua për të jetuar në një shtëpi qeveritare 60 km larg në qytetin Ishigaki.
Historia e Nagasaki së pari doli në dritë në 2012.
Ai shmangi shoqërinë në fillim të viteve nëntëdhjetë për të vendosur bazën në ishullin e vogël të Sotobanarit ku nuk ka ujë të rrjedhshëm.
Ishulli, i cili është vetëm një kilometër i gjerë, është në prefekturën tropikale Okinawa të Japonisë dhe ndodhet më afër Taivanit se Tokio.
Rrymat që rrethojnë ishullin në formë veshkash janë aq të rrezikshëm sa peshkatarët vendas rrallë hedhin rrjeta në atë zonë.
Më parë ai punoi në industrinë e lodrave para se të ‘tërhiqej’ nga qytetërimi.
“Unë nuk bëj atë që shoqëria më thotë mua, unë ndjek rregullat e botës natyrore. Ju nuk mund ta mposhtni natyrën, kështu që ju duhet t’i bindeni plotësisht, “tha ai.
“Kjo është ajo që kam mësuar kur kam ardhur këtu, dhe kjo është ndoshta arsyeja pse unë ndihem kaq mirë.
Ai do të udhëtonte në një ishull aty pranë duke përdorur paratë e dërguara nga familja e tij për të marrë ujë dhe ushqimi, të cilat ai do të valonte katër ose pesë herë në ditë.
Vetëm një vit pas qëndrimit të tij në ishull, rrobat e tij i mori tajfuni.
“Ecja pa rroba nuk përshtatet me shoqërinë normale, por këtu në ishull ndihem mirë, është si një uniformë”.
Ai do të kalonte çdo ditë duke u shtrirë në diell, duke pastruar kampin e tij dhe duke u përpjekur për të shmangur kafshimet e insekteve.
Ishulli ishte vendi ku Masafumi Nagasaki do të donte të vdiste.
“Gjetja e një vendi për të vdekur është një gjë e rëndësishme për të bërë, dhe unë e kam gjetur. Këtu është vendi im,” tha ai.
“Nuk e imagjinoja me të vërtetë se sa e rëndësishme është të zgjedhësh vendin e vdekjes, sikur është në spital ose në shtëpi me familjen.
‘Por për të vdekur këtu, i rrethuar nga natyra – ju thjesht nuk mund ta imagjinoni, apo jo?’
