Shumë kohë përpara, na ishte një dru i madh molle.
Një fëmijë e kishte qejf të vinte për çdo ditë e të lozte rreth e rrotull tij.
Ai ngjitej në maje të drurit, hante molla dhe pastaj e merrte një sy gjumë nën hijen e tij.
Ai e donte drurin, po edhe druri donte të lozte me të.
Kaloi një kohë e gjatë, fëmija i vogël u rrit dhe nuk vinte më për çdo ditë të lozte përreth pemës.
Një ditë, djaloshi u kthye te pema, mirëpo dukej i zymtë.
“Eja dhe luaj me mua”, iu lut pema djalit.
“Nuk jam më fëmijë, unë nuk luaj më përreth drunjve, iu përgjigj ai. – Unë dua lodra, mirëpo nuk kam para t’i blej”.
“Më vjen keq, ama unë para nuk kam. Mund t’i mbledhësh të gjitha mollët e mia, t’i shesësh dhe të bësh paratë”, i tha druri i mollës.
Djaloshit iu bë qejfi shumë.
I rrëmbeu të gjitha kokrrat e mollëve dhe iku i lumtur.
Mirëpo ai nuk u kthye më, pasi i kishte mbledhur mollët.
Druri u zymtua shumë.
Një ditë, djaloshi i cili tanimë ishte bërë burrë, u kthye sërish dhe pema u gazmua së tepërmi.
“Eja dhe luaj me mua”, i tha pema.
“Nuk kam kohë të luaj. Më duhet të punoj për familjen. Madje na duhet një shtëpi për strehim. A mund të më ndihmosh?”, i tha ky.
“Më vjen keq, ama unë nuk kam shtëpi. Ti mund t’i presësh degët e mia dhe të ndërtosh një shtëpi”, i tha druri njeriut.
Ky ia preu të gjitha degët dhe iku i lumtur.
Druri u gëzua kur e pa atë të lumtur, mirëpo njeriu nuk u kthye më.
Druri sërish mbeti i vetmuar dhe i zymtë.
Një ditë të nxehtë vere, njeriu u kthye prapë, ndërsa druri u gëzua tej mase.
“Eja dhe luaj me mua!”, i tha druri.
“Po plakem. Dua të shkoj të lundroj me anije për t’u relaksuar e çlodhur. A mund të më japësh një varkë?”, i tha njeriu drurit.
“Përdore trungun tim për ta ndërtuar varkën. Pastaj lundro larg e larg dhe kënaqu”.
Kështu, njeriu e preu trungun e drurit për ta ndërtuar varkën.
Ai shkoi për lundrim dhe nuk u duk më për një kohë të gjatë.
Përfundimisht, njeriu u kthye sërish te druri i mollës pas shumë vitesh të kaluara.
– “Më vjen keq, biri im. Nuk kam më asgjë për ty, nuk kam më mollë të të jap”, i tha druri.
– “S’ka gjë, edhe unë nuk kam më dhëmbë për të kafshuar”, iu përgjigj njeriu.
– “Nuk kam më trung të ngjitesh në të”, i tha druri.
– Njeriu i tha: “Jam shumë plak për atë punë, s’ngjitem dot”.
– “Vërtet nuk mund të të jap asgjë. E vetmja gjë që më ka ngelur janë rrënjët e mia që po më vdesin”, i tha druri i përlotur.
“Tani nuk kam nevojë për diçka më tepër, sesa një vend për t’u ulur.
Jam lodhur fort pas kaq e kaq vitesh”, iu përgjigj njeriu.
“O Zot, rrënjët e një druri të moçëm janë vendi më i mirë për t’u mbështetur në to e të pushosh. Eja, ulu pranë meje dhe pusho”, i tha druri.
Njeriu erdhi, u ul pranë tij, ndërsa druri ishte shumë i lumtur dhe qeshej me lot.
Cfarë mësojmë nga kjo fabul, për të gjithë ata që nuk e kuptuan…
Ky rrëfim vlen për çdokënd.
Druri është sikurse prindërit tanë.
Kur jemi të vegjël, duam të luajmë me mamin dhe babin.
Kur rritemi, i braktisim ata; vijmë te ta vetëm kur na duhet diçka ose kur jemi në bela.
Sido që të jetë, prindërit janë gjithnjë aty dhe do të na japin gjithçka që munden, vetëm e vetëm të na bëjnë të lumtur.
Juve mund t’ju duket se djaloshi ishte shumë i vrazhdë ndaj drurit.
Po.
Edhe ne të gjithë jemi të tillë ndaj prindërve tanë.
Mbështetemi tek ata, mirëpo nuk e çmojmë atë që ata e bëjnë për ne.
“O Zot, na fal për gabimet tona ndaj prindërve dhe na udhëzo në rrugë të mbarë!” /http://supershendeti.com/