Një djalosh lidhet me një vajzë dhe shkon t’i thotë të atit…
– Babi kam gjetur dashurinë e jetës sime. Kemi vendosur të martohemi me njëri-tjetrin!
– Me të vërtetë? Po kush është fatlumja?
– Blerta, vajza e kasapit.
– Blerta? Ohh jo… biri im, më vjen keq, por ti nuk mund të martohesh me këtë vajzë, sepse… Dëgjo… epo… unë në rininë time e jetoja jetën në maksimum dhe kurrë nuk kam i humbur mundësitë që më erdhën.
Unë shpresoja të mos zbulohej ndonjëherë, por tani më duhet ta bëj. Blerta është motra jote…
I riu largohet i dëshpëruar.
Megjithatë, pas tetë muajsh, ai kthehet te prindërit:
– Babi, më në fund gjeta gruan e jetës sime: Adriana, vajza e këpucarit.
– Adriana?! Nuk është e mundur. Shiko, biri im … Nuk di si të ta them, por edhe ajo është motra jote. Mundohuni ta kuptosh, isha i ri … mes meje dhe nënës sate ishte një kohë e vështirë dhe kështu…
Përsëri i dëshpëruar, i riu gjithashtu e lë të dashurën e dytë.
Megjithatë, pas një viti e gjysmë, ai përsëri rishfaqet tek babai i tij:
– Babi, këtë herë unë me të vërtetë e gjeta gruan në jetën time. Amina, jetime nga nëna. Dhe është gjithashtu me ngjyrë!
– Shiko biri im…
– Ah, jo … Edhe kjo një tjetër aventurë, hë!?!
– Biri im, më kupto… Unë kam qenë një vullnetar i Kryqit të Kuq, isha shumë i ri dhe ti ishe shumë i vogël. Nëna jote dhe unë kishim vendosur ta shijonim më së miri jetën tonë…
Djali nuk duroi dot më dhe shpërtheu në lot. U largua me vrap drejt dhomës së tij.
Sapo e dëgjoi atë, e ëma hyn në dhomë dhe e pyet pse po qante. Djaloshi, që qante me dënesë i shpjegon historinë e trishtë:
– Mami, desha të martohesha me Blertën dhe zbulova se ajo është motra ime, sepse babai kur isha i ri … epo kuptohet. Pastaj takova Adrianën dhe më ndodhi e njëjta gjë. Dhe madje edhe me Aminën!
Nuk mundem më, mami!
– Zemra e mamit… – i kthehet e ëma, duke e ngushëlluar… shko martohu me cilën të duash.
Ai nuk është babai yt!
