“Emigrova këtu përpara 4 muajsh, por jo gjithçka doli siç e kishim parashikuar. Fati im i madh ishte se erdha bashkë me familjen dhe kam një mbështetje të madhe, por sido që të jetë, has shumë vështirësi. Në Shqipëri prindërit kishin punëra të mira, domethënë rroga shteti, kishim një biznes tonin dhe një vilë relativisht të madhe.
Këtu jemi sistemuar mirë si fillim, por është shumë e vështirë të shikosh prindërit që atje dilnin veshur me kostume e i respektonin të gjithë, kurse këtu të jenë larg nga mëngjesi deri në darkë, të bëjnë punët më të ulëta me rrogë minimale. Nuk mund të them që e urrej këtë vend, se këtu erdhëm për shkollimin e vëllezërve dhe shpresoj që do të arrijnë sa më lart të jetë e mundur, për të shlyer sadopak sakrificën e prindërve dhe jetën tonë, por mendimi pse vendi ynë nuk na jep mundësitë që na jep Amerika, më shoqëron çdo ditë.
Pse ne, mosha e re, gjenerata e jetës, truri i ri i shoqërisë, duhet të lëmë vendin tonë, të emigrojmë, të sakrifikojmë pafund për një të ardhme më të mirë? A nuk është e pakuptimtë që ne duam të ikim aq sa edhe të rrimë?”
