Fëmijët që rriten me gjyshërit janë me fat. Falë kësaj ata janë të pasuruar me dinamikë afektive, përforcime emocionale dhe kujtime që do të krijojnë një trashëgimi të jashtëzakonshme mes tyre, gjë që do t’i shoqërojë përgjithmonë. Natyrisht, kjo nuk do të thotë që nëse fëmijët tanë rriten pa afërsinë e gjyshërve të tyre ata janë më pak të lumtur.
Është vetëm një çështje për të kuptuar se fëmijëria është një mundësi e papërsëritshme në të cilën pjekuria më e madhe emocionale korrespondon me një numër më të mhpiadh stimujsh, vëmendjeje dhe kufizimesh të bazuara në dashurinë e pakushtëzuar.
Gjatë 3 viteve të para, fëmijët kanë nevojë për afërsinë e nënës dhe babait. Është rrethi i parë shoqëror dhe afektiv në sajë të të cilit konsolidohet truri i tij dhe zhvillimi emocional. Kur fëmija fillon të ndërveprojë me mjedisin e jashtëm, duke prekur objekte, duke ecur dhe duke filluar të komunikojë, prania e gjyshërve është një thesar i vërtetë. Gjyshërit kanë energji të pabesueshme dhe e shohin ardhjen e nipërve si një mënyrë për të ringjallur veten dhe për të marrë një rol që ata vërtetë e pëlqejnë: dhënien e këshillave, dashurisë, tregimeve, ëmbëlsirave, dhuratave dhe mësimeve.
Gjyshi nuk dëshiron të ketë autoritetin prindëror. Mënyra e tij për “rritjen” e nipërve është më i pranueshëm dhe të gjitha këto dinamika kontribuojnë në nxitjen e gjuhës së fëmijëve. Kështu, gjyshërit bëhen arkitektë të vërtetë të aftësive të tyre të komunikimit. Gjyshërit lënë një gjurmë të përhershme emocionale tek fëmijët. Ata gjithashtu duan të eksperimentojnë, jetojnë dhe vazhdojnë të grumbullojnë përvoja. Gjithashtu ajo e nipërve dhe mbesave është një përvojë e re për ta.
Përvoja e gjyshërve mund t’i lërë fëmijët me një trashëgimi emocionale që shkon përtej zotërimeve materiale: fëmijët dhe gjyshërit shkojnë në të njëjtin ritëm dhe të dy vlerësojnë “të tashmen”. Kjo gjë u jep fëmijëve një mësim unik.
Burimi / Psikologjia, www.rimedio-naturale.it
