Në një botë ideale, historia e Bukurie Voka, një 37-vjeçare shqiptare nga qyteti i vogël i Kavajës që ndodhet disa kilometra nga Durrësi, do të ishte thjesht ajo e një gruaje që ka gjetur vendin e saj në botë si shofere autobusi, shkruan Corriere della Sera.
Ajo që e bëri atë të bëhet një simbol i integrimit të femrës, sidoqoftë, është shamia që mban, duke dëshmuar besimin e saj, por, mbi të gjitha, se dikush mund dhe duhet të besojë në një të nesërme në të cilën distancat midis kulturave nuk janë ato anësore, por mund të lidhen në disa “ndalesa” në rrugën e tolerancës, të mundësive konkrete të barabarta, të respektit të thellë të diversitetit.
“Ajo që bëj për mua është shumë më tepër sesa thjesht një punë sepse çdo ditë kam sigurinë të jem e dobishme për njerëzit”, shpjegon Bukurie me zërin e qetë të dikujt që ndihet si një person i përmbushur.
E divorcuar dhe me një vajzë adoleshente, ajo arriti në Itali 13 vjet më parë, duke ndaluar në Bolonjë përpara se të vendosej përgjithmonë në Merano rreth një dekadë më parë. Pastaj, duke filluar nga gushti 2019 , ishte pika e kthesës: ajo u punësua nga Sasa si shofere.
“Unë gjithmonë kam bërë punë që më kanë lejuar të jetoj me dinjitet – thotë ajo -. Para se të merrja autobusët, në fakt, unë punoja në një depo frutash në Gargazzone”.
Prandaj, një përvojë që është e mirë për t’u rikthyer, veçanërisht në këtë 2020 të shkatërruar nga Covid, në të cilën kishte shumë pak arsye për të buzëqeshur.
“Jam e lumtur nëse njerëzit më shohin si një simbol pozitiv. Sidomos nëse historia ime mund t’u japë shumë grave që përpiqen të arrijnë qëllimet e tyre pa u kushtëzuar aspak. Duke thënë këtë, duhet të them se gjatë shumë viteve që kam jetuar këtu, unë kurrë nuk jam ndjerë e përjashtuar ose viktimë e ra cizmit. Në Sasa, pra, kam një marrëdhënie të mirë me të gjithë “
Si lindi kjo zgjedhje për tu bërë shofer autobusi?
“Ishin dy momente vendimtare. E para ka ndodhur kur isha duke punuar në Gargazzone. Atje, shpesh mbaroja vonë dhe nëse nuk mund ta kapja autobusin në kohë, për mua do të thoshte të prisja një orë në të ftohtë ose në errësirë. Një ditë rastësisht u vonova, por shoferi, duke më parë duke vrapuar, ishte aq i mirë sa të më priste. Një gjest që disa mund ta konsiderojnë banal, por që nuk e kam harruar kurrë. Arsyeja e dytë është takimi me shoqen time Maria, e cila tashmë ishte shofere. Ajo vazhdonte të më thoshte provoje … provoje … derisa u binda vërtet ta bëja”.
Dhe si e priti familja juaj në Shqipëri?
“Prindërit e mi ishin mjaft të befasuar, sepse në fillim u shmanga t’ia tregoja. Unë u përmbajta paksa duke mos ditur se si ata do të prisnin lajmin. Pastaj, duke e parë veten entuziaste për punën dhe të sigurt për atë që po bëja, vendosa t’i tregoja atyre për këtë. Ata më kuptuan dhe më mbështetën, gjithashtu sepse ndiheshin të lumtur dhe të qetë. Nëse ata do të kishin shqetësime se unë do ta mbaja shaminë, nuk më thanë kurrë “.
A keni dëgjuar ndonjëherë ndonjë shaka me shije të keqe nga ndonjë koleg mashkull në lidhje me faktin se keni qenë një shofere femër dhe për më tepër me shami?
“Jo, përkundrazi … një miqësi është krijuar gjithashtu me shumë prej tyre. Unë do të thoja që ata janë të lumtur që më kanë në punë. Pastaj, të gjitha gratë, pavarësisht nga përkatësitë e tyre fetare, kanë të drejtë të bëjnë atë që duan të përmbushin veten si njerëz. Për shembull, unë me të vërtetë i admiroj gratë police”.
Nga udhëtarët në vend?
“Jo drejtpërdrejt. Dikur, një person që unë e njihja solli bisedën e dy zonjave. Njëra prej tyre e pa të çuditshme që unë kisha një shami dhe drejtoja një autobus. Për të cilën ishte vetë bashkëbiseduesi i saj që tha se unë isha mirë në të dhe se në Sasa ata dinë kë të punësojnë. Në përgjithësi, udhëtarët janë shumë të mirë dhe të respektueshëm ndaj meje”.
Sasa punëson njerëz të njëzet kombësive të ndryshme. Çfarë atmosfere ka në kompani dhe çfarë vlerësoni më shumë për këtë mjedis multikulturor?
“Ekziston një humanizëm i madh: shumë kolegë gjithmonë e kanë treguar veten të jenë altruist dhe të dobishëm. Tek ne nuk është e rëndësishme nga vini por si dukeni dhe si silleni”.
Si mendoni se do të shihej një grua me vello duke drejtuar një autobus në Shqipëri?
“Sinqerisht nuk e di. Ndoshta do të dukej e çuditshme, por do të doja që ajo të trajtohej me respekt, pikërisht siç ndodh këtu”.
